Αναδημοσίευση από το www.pillowfights.gr
Παράξενο παιδί ο έρωτας. Γεννιέται μέσα σου, μεγαλώνει κι εξελίσσεται. Είναι ο λόγος που αργότερα συνειδητοποιείς ότι ήρθες στον κόσμο για να τον ζήσεις, με έναν άνθρωπο που έρχεται στη ζωή σου, τον γνωρίζεις, μαθαίνετε σιγά-σιγά ο ένας τον άλλον κι ερωτεύεστε.
Αυτή η στιγμή που ο κόσμος σας γεμίζει με συναισθήματα, σκόρπιες λέξεις κι εκφράσεις. Αυτή η φλόγα που ξετυλίγεται όταν τα σώματά σας ενώνονται σε ένα δωμάτιο με μισοσβησμένα φώτα. Έρχεται ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις, σε εσένα, που έχεις μάθει να μη συμβιβάζεσαι με τα μέτρια. Τα μέτρια σε σκοτώνουν. Τα κοινά τα βαριέσαι.
Στον πόνο υπάρχει μια αγάπη που κανείς μας δεν παραδέχεται. Είναι αυτή η βαθιά επιμονή να διατηρήσουμε μέσα μας αυτό που μας πονάει και να το κρατήσουμε ζωντανό. Δε θέλουμε να απελευθερωθούμε ποτέ από αυτόν κι είναι μια άρνηση προς τον εαυτό μας να δεχτούμε ότι η ζωή μας έχει αλλάξει και πως καθετί που γίνεται, γίνεται για κάποιο λόγο. Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Κι όμως, αργά ή γρήγορα, καταλαβαίνουμε ότι όλα στη ζωή έχουν κι ένα τέλος.
Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί πόσες φορές σου έχει λείψει να έρθει στη ζωή σου ένας άνθρωπος να σε εμπνέει, να τρέφεις εκτίμηση προς το πρόσωπό του κι έναν ειλικρινή θαυμασμό; Είναι νωρίς για να πεις ότι τον ερωτεύτηκες, τον σκέφτεσαι και πως η ψυχή σου πανηγυρίζει κάθε φορά που μιλάτε γιατί το έχεις ξαναζήσει. Σε έχει αλλάξει ο πόνος, διότι, οι άνθρωποι που πληγώθηκαν πολύ δε δίνουν εύκολα ευκαιρίες σε κάτι νέο.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που έζησαν έναν μεγάλο έρωτα και μέσα από αυτόν βγήκαν αλώβητοι κι έχουν κλείσει στην καρδιά τους εκεί πάνω ψηλά ένα κομμάτι πόνου, που κάθε βράδυ τους γδέρνει και δεν αφήνει τις λέξεις και τις σκέψεις να ξεδιπλωθούν ελεύθερα.
Είναι αυτό το κομμάτι που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα έρχονται νύχτες που θα πονάει και θα κόβει σαν γυαλί. Άλλωστε, υπάρχουμε για να αισθανόμαστε κι αισθανόμαστε για να υπάρχουμε. Τουλάχιστον, όταν πονάμε θυμόμαστε ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή μας κι άφησαν το σημάδι τους πάνω μας ανεξίτηλα.
Κανείς δεν ερωτεύτηκε από εξαναγκασμό. Δε γίνεται να αγαπήσεις και να μην πονέσεις γιατί κάποιες φορές ο πόνος από όπου κι αν προέρχεται, έρχεται με όλα τα μέσα. Έτσι και στον έρωτα, ο πόνος σε στοιχειώνει και καταφέρνει να γίνει πόλεμος. Ένας πόλεμος ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική, που πολλές φορές είναι απαραίτητη για να το δημιουργήσουμε, όπως έχει πει εξαιρετικά κι ο Δημήτρης Μπουραντάς στο βιβλίο του «Όλα σου τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη».
διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Αυτή η στιγμή που ο κόσμος σας γεμίζει με συναισθήματα, σκόρπιες λέξεις κι εκφράσεις. Αυτή η φλόγα που ξετυλίγεται όταν τα σώματά σας ενώνονται σε ένα δωμάτιο με μισοσβησμένα φώτα. Έρχεται ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις, σε εσένα, που έχεις μάθει να μη συμβιβάζεσαι με τα μέτρια. Τα μέτρια σε σκοτώνουν. Τα κοινά τα βαριέσαι.
Στον πόνο υπάρχει μια αγάπη που κανείς μας δεν παραδέχεται. Είναι αυτή η βαθιά επιμονή να διατηρήσουμε μέσα μας αυτό που μας πονάει και να το κρατήσουμε ζωντανό. Δε θέλουμε να απελευθερωθούμε ποτέ από αυτόν κι είναι μια άρνηση προς τον εαυτό μας να δεχτούμε ότι η ζωή μας έχει αλλάξει και πως καθετί που γίνεται, γίνεται για κάποιο λόγο. Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Κι όμως, αργά ή γρήγορα, καταλαβαίνουμε ότι όλα στη ζωή έχουν κι ένα τέλος.
Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί πόσες φορές σου έχει λείψει να έρθει στη ζωή σου ένας άνθρωπος να σε εμπνέει, να τρέφεις εκτίμηση προς το πρόσωπό του κι έναν ειλικρινή θαυμασμό; Είναι νωρίς για να πεις ότι τον ερωτεύτηκες, τον σκέφτεσαι και πως η ψυχή σου πανηγυρίζει κάθε φορά που μιλάτε γιατί το έχεις ξαναζήσει. Σε έχει αλλάξει ο πόνος, διότι, οι άνθρωποι που πληγώθηκαν πολύ δε δίνουν εύκολα ευκαιρίες σε κάτι νέο.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που έζησαν έναν μεγάλο έρωτα και μέσα από αυτόν βγήκαν αλώβητοι κι έχουν κλείσει στην καρδιά τους εκεί πάνω ψηλά ένα κομμάτι πόνου, που κάθε βράδυ τους γδέρνει και δεν αφήνει τις λέξεις και τις σκέψεις να ξεδιπλωθούν ελεύθερα.
Είναι αυτό το κομμάτι που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα έρχονται νύχτες που θα πονάει και θα κόβει σαν γυαλί. Άλλωστε, υπάρχουμε για να αισθανόμαστε κι αισθανόμαστε για να υπάρχουμε. Τουλάχιστον, όταν πονάμε θυμόμαστε ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή μας κι άφησαν το σημάδι τους πάνω μας ανεξίτηλα.
Κανείς δεν ερωτεύτηκε από εξαναγκασμό. Δε γίνεται να αγαπήσεις και να μην πονέσεις γιατί κάποιες φορές ο πόνος από όπου κι αν προέρχεται, έρχεται με όλα τα μέσα. Έτσι και στον έρωτα, ο πόνος σε στοιχειώνει και καταφέρνει να γίνει πόλεμος. Ένας πόλεμος ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική, που πολλές φορές είναι απαραίτητη για να το δημιουργήσουμε, όπως έχει πει εξαιρετικά κι ο Δημήτρης Μπουραντάς στο βιβλίο του «Όλα σου τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη».
διαβάστε τη συνέχεια εδώ
