Το μέτρημα

Είναι πολλοί άνθρωποι που μοιάζει σα να τους έφερε στη ζωή σου ένας ανεμοστρόβιλος. Και ζουν εκεί, παραδομένοι στη δίνη του, να τους στροβιλίζει σαν φύλλο ξερό, ώσπου να τους διαλύσει. Κάποιοι καταφέρνουν να σωθούν. Μπορεί να πιάστηκαν, ας πούμε, από ένα κλαδί ανθισμένης πικροδάφνης. Ή από τη φτερούγα ενός γλάρου περαστικού. Μπορεί και η ίδια η δίνη του ανεμοστρόβιλου να τους έχωσε, πάνω στην ορμή της, μες στην παλάμη του Θεού. Ποτέ δε ξέρεις.

Κάπως έτσι περιγράφει τους ανθρώπους και η Αλκυόνη Παπαδάκη στο νέο της μυθιστόρημα σαν γλάρους με φτερά που έρχονται στη ζωή σου και παραδίνονται σε μια δίνη που δε ξέρεις που θα οδηγήσει. Άνθρωποι καθημερινοί, τους συναντάς καθώς περπατάς στο δρόμο, καθώς πίνεις τον καφέ σου μόνος στην πλατεία και ακούγοντας το θρόισμα των φύλλων, είναι άνθρωποι σαν και σένα. Είναι αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι που εισβάλλουν στη ζωή σου για να την κάνουν ξεχωριστή και όμορφη, έτσι συμβαίνει και με μένα, έχω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου όμορφους, ξεχωριστούς που τους έφερε στη πόρτα μου η νύχτα ένα βράδυ και έγιναν το πιο γλυκό ναρκωτικό μου.

Τους ονομάζω οικογένεια. Δεν έχουν ονόματα, δεν έχουν ιδιότητα, έχουμε δοκιμάσει τόσο πολύ τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, σε λύπες, σε χαρές που απλά δεν αναρωτιέσαι. Είναι άνθρωποι που ο καθένας είναι μια ξεχωριστή οντότητα. Όχι ένα σύνολο, κάθε ένας διαφορετικός, μοναδικός. Είναι αυτοί που όταν σε βλέπουν πως δεν είσαι καλά, κάνουν τα πάντα για να νιώσεις καλά. Από τη παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε να χάνουμε, να κερδίζουμε πράγματα. Γκρινιάζουμε για τα πιο σύνθετα πράγματα στη ζωή μας και ξεχνάμε τα πιο σημαντικά, αυτοί οι άνθρωποι ζουν τις ζωές τους με αυτή τη μοναδικότητα. Μαζί σου, έχουν εξέλιξη μέσα τους, μαθαίνεις από αυτούς, παίρνεις πράγματα. Μαθήματα. Έχεις δοκιμάσει τις αντοχές σου. Έχεις φτάσει στα όρια σου. Έχεις δρομολογήσει τις προτεραιότητες σου. Και μαζί με αυτούς σε ακολουθούν και οι άνθρωποι. 

Μεγαλώνεις, εξελίσσεσαι, φτάνεις στο σημείο που είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος ενδιαφέρεται να περνάει καλά, ο οποίος νιώθει πως θα πρέπει να έχει ανθρώπους κοντά του να του δίνουν μαθήματα. Ο άνθρωπος που απλά προχωράει χωρίς να νιώθει πως χρωστάει ζωή σε κάποιον. Και μετά έρχεται το μέτρημα. Η τελική επιλογή, αυτή η διαδικασία που γίνεται η αρχή για αυτό το όμορφο ταξίδι που αποφασίζεις ποιοι θα είναι οι συνοδοιπόροι σου που κατά την κρίση σου και πρέπει να μείνουν μαζί σου ως το τέλος. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που θες να τους κρατήσεις για να σε γεμίζουν αισιοδοξία, χαρά και υπερηφάνεια, να σου επισημαίνουν πως δεν είσαι ένας σημαντικός άνθρωπος, ένας σπουδαίος άνθρωπος αλλά είσαι άλλος ένας μέσα σε τόσους και τόσους άλλους. Είναι άνθρωποι που αν τους έβλεπες με τη πρώτη ματιά θα πίστευες πως τα κοινά σας είναι ελάχιστα, και πως δεν συμβαδίζουν πουθενά οι χαρακτήρες σας. 

Για εμένα, κάποιοι άνθρωποι είναι φίλοι σου όταν έχουν κάτι να πάρουν. Μετά είναι φίλοι με κάποιους άλλους από τους οποίους θέλουν κάτι άλλο να πάρουν. Υπάρχουν όμως και αυτές οι φωτεινές εξαιρέσεις, που έρχονται στη ζωή σου αφειδώς, και σε γεμίζουν με μια γαλήνη που δεν γνώριζες ότι υπάρχει στον ορίζοντα, άνθρωποι που για μένα αποτελούν την εξαίρεση εδώ και χρόνια. Εγώ είμαι 25. Μεγαλώνω, και όσο μεγαλώνω ολοκληρώνω και το μέτρημα, από τους ανθρώπους στη ζωή μου που θα ήθελα να τους κρατήσω, αλλά τελικά ήταν λίγοι για μένα.