Η μοναξιά δεν είναι απελπισία

Συνήθως τρομάζει τους ανθρώπους. Οι δυνατές φωνές των ανθρώπων προσπαθούν να τη ξορκίσουν. Είναι μια επιλογή που ερωτεύεσαι και ζεις για χρόνια στα δεσμά της. Ίσως από επιλογή, ίσως επειδή σε κούρασαν οι φτηνές δικαιολογίες. Μαθαίνεις να ζεις μαζί της και κάνετε ένα τέλειο ζευγάρι. Μπορεί να σου φαίνεται τρομακτικό αλλά δεν είναι και τόσο. Όχι για αυτούς που έχουν αγαπήσει πραγματικά, αληθινά και έχουν πληγωθεί με τον χειρότερο τρόπο. 

Είναι αυτή που σου έμαθε από μικρή ηλικία να βασίζεσαι στα πόδια σου, όταν φοιτητής ακόμα σε μια νέα πόλη προσπαθούσες να βρεις τα πατήματα σου. Να μην έχεις ανάγκη κανέναν, ανέμελος και ξέγνοιαστος, σε μια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Του δικού σου. Είναι αυτή που σου έμαθε πως το να κλαίγεσαι είναι χάσιμο χρόνου και καμία σημασία δεν έχει για το αν κοιμάσαι μόνος τα βράδια. Ή όχι. Μπορεί να μεγαλώνεις, να φτιάχνεις τις αξίες σου, να σε τρομάζει το αύριο. Και ποιος δε τρομάζει για το αύριο; Μπορείς να πεις πως το κομμάτι της μοναξιάς σε βρίσκει όλο και πιο κοντά και έρχεται και γιγαντώνεται δίπλα σου. Εσύ που δεν έχεις μάθει να ακούς τα δήθεν λόγια, τις ψεύτικες υποσχέσεις είσαι ο κερδισμένος. Είσαι αυτός που οι περισσότεροι άνθρωποι καλά κάνουν και ζηλεύουν. Έχεις μάθει να ζεις μόνος, χωρίς να ψάχνεις ώμους για να στηριχτείς. 

Το συναίσθημα της μοναξιάς πολλούς τους τρομάζει, μάλιστα τους φτάνει σε σημείο απελπισίας με τον ίδιο τους τον εαυτό. Θα μάθεις για όλους εκείνους τους ανθρώπους που δε συμβιβάζονται με το λίγο και ψάχνουν για το πολύ. Όλοι κρύβουμε έναν εγωισμό μέσα μας. Έχεις μάθει να ζεις για σένα πλέον και αυτό είναι πολύ εύκολο. Οι περισσότερες σχέσεις καταστρέφονται από τον υπέρμετρο εγωισμό. Είναι άσχημο και εγώ το έχω περάσει. Όταν κάποιος δεν έχει μάθει να αυτοσυντηρείται, να περνάει ζόρια, προσωπικά ή επαγγελματικά στις σχέσεις πάντα κάνει το λάθος και φέρεται εγωιστικά. Όλοι έχουμε υπάρξει λάθος. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Ούτε και ο Πάπας, ούτε και τα πρότυπα που μας πλασάρουν χρόνια τώρα.

Κάποιες φορές ο άνθρωπος πρέπει να περνάει από πολλά στάδια και αυτό της μοναξιάς είναι το τελευταίο στάδιο, που βγαίνει τρωτός. Αλώβητος. Για να βρει ποιος πραγματικά είναι. Τις μεγάλες κουβέντες θα πρέπει να τις κάνουμε με τους εαυτούς μας. Λίγοι εκτιμούν όλα αυτά στις σχέσεις, γιατί μπορεί δίπλα σου να έχεις τον πιο υπέροχο άνθρωπο και ένα πρωί να ξυπνήσεις δίπλα του και να μην τον αναγνωρίζεις. Από τον τρόπο συμπεριφοράς, στους οικείους του. Σε σένα. Ο έρωτας οφείλει να είναι αποκαλυπτικός εξ' αρχής. Γιατί; διότι όταν κάποτε τελειώσει και τα μάτια σου σταματήσουν να κοιτούν στη κατεύθυνση που κοιτούσαν, και οι ορίζοντες σου αλλάξουν τροχιά τότε όλα θα είναι καλύτερα. Γιατί το να αλλάξεις κατεύθυνση δε σημαίνει ότι παραιτείσαι. Η ζωή είναι έξω και σε περιμένει. Μόνο ή με παρέα δεν έχει σημασία. 

Αυτό που σίγουρα έχει σημασία, είναι να τα έχεις βρει με τον ίδιο σου τον εαυτό, είναι όλες αυτές οι κουβέντες που δεν έκανες, επειδή φοβόσουν που θα καταλήξουν, μη λυπάσαι για αυτούς που βολεύτηκαν στο λίγο τους και στη δήθεν ευτυχισμένες σχέσεις τους. Και να μη τους συγχωρείς. Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει στο τέλος. Εσύ θα βρεις το δικό σου λιμάνι και το δικό σου καράβι θα σαλπάρει στη δίνη του μυαλού σου. Είναι τόσο απλός ο κόσμος σου. Τόσο όμορφος και ζωντανός. Λίγο αν θες να αλλάξεις τη συμπεριφορά και το τρόπο που σκέφτεσαι, διάβασε το βιβλίο του Γιάννη Ρεμούνδου " Βάζω τη μοναξιά, βάζεις το όνειρο;" και θα θυμηθείς όσα λέω τώρα. Μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι. Όσοι τα έχουν βρει με τον εαυτό τους είναι εκεί για να καλωσορίσουν τη ζωή τους σαν παιχνίδι, σαν μια νέα μορφή αγάπης που γεννιέται. Δεν είναι απελπισία η μοναξιά. Απελπισία είναι να δίνεσαι όπου να 'ναι για να αποφύγεις τη μοναξιά. 

Ότι μεγαλώνει στη μοναξιά, γίνεται άγριο. Στον έρωτα είσαι μόνος σου. Μόνος φοβάσαι, μόνος χάνεις τον ύπνο σου, μόνος παραδίνεσαι.