Late Night Post #2: Αλλού εσύ...

Ένα "θέλω να σε δω". Περιμένει να της στείλει μήνυμα. Η ώρα περασμένη, ξέρει όμως ότι είναι η συγκεκριμένη ώρα, αυτή η ώρα που θα λάβει ένα μήνυμα που θα της υποδεικνύει το μέρος και την ώρα. Στο γνωστό μέρος. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Οι συναντήσεις τους λιγοστές, μα γεμάτες πάθος και πάντα προγραμματισμένες, εκτός από εκείνες τις φορές που αδυνατούν να βρεθούν και να υπακούσουν σε κανόνες προτού τα τινάξουν όλα στον αέρα. Τότε νιώθουν πως είναι παντοδύναμοι και πως μπορούν να καταφέρουν τα πάντα και τίποτα δε μπορεί να τους χαλάσει αυτό που ζουν. Είναι δυο άνθρωποι που η μοίρα τους έφερε να γνωριστούν κάτω από συνθήκες που ούτε και οι ίδιοι θα ήθελαν. Μια μάχη ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα, εκεί που το μαξιλάρι της τις νύχτες γεμίζει δάκρυα, και δε μπορούν να κρατηθούν επάνω στο πρόσωπο της. 

Αγγίγματα με το χρονόμετρο. Και χάδια άγαρμπα που κρύβουν μέσα τους όλη τη λαχτάρα των ημερών, τα φιλιά αχόρταγα και θεόρατα λόγια, σενάρια, υποσχέσεις. Αλλού κορμί, αλλού ψυχή. Το ξέρει. Τίποτα δε μπορεί να γίνει μεταξύ τους, και οι δύο, είναι αλλού. Είναι μακριά ο ένας από τον άλλον. Εδώ που δε μπορεί η λογική να ισορροπήσει στο συναίσθημα. Γωνιές σκοτεινές και κακοφωτισμένες κρύβουν σκιές που μέσα τους έχουν έρωτα, για το άγνωστο. Αυτό που μέσα τους ξέρουν ότι δε μπορούν ποτέ να χτίσουν, να αγαπήσουν. Μια σκιά που θα μπλέκεται με σένα και τα λόγια θα πάνε χαμένα, τα πόδια σου θα κοπούν, εσύ θα τα ξαναλές. Ο άνθρωπος που επιμένει, μαζεύει τα κομμάτια του, έρχεται στο κόσμο σου και τον αναστατώνει. Μια πληγωμένη ψυχή που ποτέ δεν ήρθε. Σε σένα. 

Σου έχει τύχει, έτσι; να αγαπάς έναν άνθρωπο με όλη σου τη ψυχή να γίνεται δικός σου. Οι σκέψεις σας να είναι ίδιες αλλά να είστε σε διαφορετικά κρεβάτια. Και κάθε φορά αυτή η αναμονή, που θα δεις τον παράνομο έρωτα σου. Ένα συναίσθημα που εύχομαι πραγματικά να μη βιώσει κανείς. Γιατί πονάει και κόβει βαθιά. Σαν χαρτί από σελίδα τσαλακωμένη. Εκεί που το αδύνατο κατασπαράζει και γίνεται ένα με σένα. Ένα συναίσθημα σε μια άδεια πόλη, να ψάχνεις αυτό το κορμί που είναι αλλού, και μπλέκεστε τόσο ενωμένα, σε ένα ερωτικό τρίγωνο. Δεν υπάρχει τίποτα σωστότερο όμως από αυτό που η καρδιά σου έχει επιλέξει για σένα. 

Το συναίσθημα του παράνομου έρωτα σας δεν εκφράζεται μέσα από λόγια εκείνη τη στιγμή. Και δε χάνεται ποτέ. Εκείνη η ελπίδα που ξέρει να οδηγήσει τα πόδια σου ακόμα και όταν το μυαλό σου ουρλιάζει να μείνεις ακίνητος. Φυσικά το σώμα σου και το μυαλό δεν σκέφτεται και δεν λογαριάζει σε ηθική και κουραφέξαλα. Αυτός που ζει έναν έρωτα κρυφό ξέρει για τι μιλάω. Είναι ένας έρωτας αλήτης, ανήθικος και βαρύς. Όποιος έχει τη δύναμη να κουβαλήσει αυτό το σταυρό θα πρέπει να είναι πανέτοιμος για όλα. Για τα πάντα. Μέσα σου όμως το ξέρεις. Από όπου δε μπορείς να βγεις, πρέπει να μπαίνεις με όλη σου τη καρδιά. Να το ζεις. 

Ο Σωκράτης είναι η αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο. Με το mail που μου έστειλε με συγκίνησε με τη δική του ιστορία. Έχει μια γυναίκα την Φωτεινή και δυο παιδιά. Την Φωτεινή την αγαπάει πολύ. Το ίδιο και αυτή εκείνον. Ο Σωκράτης αγαπάει πολύ τα παιδιά του και τη μητέρα τους, όμως για αυτόν η Μαρία ήταν, είναι και θα είναι πάντα πρακτικά, κάτι το άπιαστο, βρίσκονται παράνομα, ιδρώνουν τα σεντόνια, και τα καθίσματα του αμαξιού πίνουν και καπνίζουν μαζί. Πάντα για λίγο ποτέ με μέτρο, στα κλεφτά και ποτέ ολοκληρωμένα. Είναι τρελός για αυτή, ίσως γιατί δε μπορεί να "την έχει", ίσως και όχι. Ο Σωκράτης με την Μαρία γνωρίστηκαν στα μαθήματα Ισπανικών, η Μαρία ήταν η δασκάλα του Σωκράτη. Από τη πρώτη στιγμή υπήρξε έλξη μεταξύ τους, τα μάτια τους κοίταζαν ο ένας τον άλλον. Πάντα, και σε ευθεία. Η Μαρία ήξερε ότι, ο Σωκράτης δε θα γινόταν ποτέ δικός της, γιατί είχε παντρευτεί τη Φωτεινή, και έτσι ζουν έναν έρωτα παράνομο. Δε μπορούν να είναι μαζί. Έτσι της έχεις πει. Θέλει να την βλέπει στα "κρυφά" γιατί δεν τον έχει δει μεγάλες νύχτες. Αλλού εκείνη, αλλού αυτός. Σε έναν άγνωστο κόσμο προσεύχεται να μην υπήρχε, όμως ο έρωτας φουντώνει κάθε φορά που βλέπουν ο ένας τον άλλον. 

Θέλετε την άποψη μου; στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Και όταν λέω όλα, το εννοώ. Τα στερεοτυπικά ταμπού να τα κρατήσει ο καθένας για τον εαυτό του. Ο έρωτας αυτός σε διαλύει, δεν φέρνει την ψυχική "κάθαρση" εκεί που ο πληγωμένος γίνεται η σιωπή και η προσευχή ο ένας από τους δύο να μη γνώριζε τον άλλον ποτέ. Όμως, αν δε το ζήσεις, που ξέρεις που μπορείς να φτάσεις για αυτή την εμμονή, που παρανοεί; Η καρδιά σου που είναι έτοιμη να σπάσει, γιατί νιώθεις την απουσία της. Όχι. Ζήστο. Όπου πάει και όσο πάει. Ξέρω θα πονάς, το έχω περάσει, δεν άντεξε στο χρόνο. Δεν το προκάλεσα. Δε το ήθελα και όμως μου συνέβη. Δε το μετανιώνω. Ήταν για μένα ένας μεγάλος και δυνατός έρωτας. Και δεν ήθελα να τελειώσει. Γιατί ο έρωτας είναι συναίσθημα, τον καταδικάσαμε πίσω από ταμπού και προκαταλήψεις, σκόρπιες λέξεις πίσω από ένα πληκτρολόγιο. Και τι έζησες; τι πρόλαβες να ζήσεις; Μια ζωή χωρίς ουσία, σε κρεβάτια ξένα, που σε έκαναν ευτυχισμένη / ο και τώρα είσαι δυστυχισμένος σε μια ξένη αγκαλιά. Ξέρεις κάποτε θα συναντηθείτε. Κράτα τη μαγεία. Ο έρωτας όπως και αν είναι, ότι και αν είναι πρέπει να είναι έρωτας. Ακόμα και παράνομος. Live it or give it a way.

Ο Άγγελος Τερζάκης ξέρει πολύ καλά. "Λένε τον παράνομο έρωτα πρόστυχο. Ψέματα! Ο νόμιμος έρωτας είναι πρόστυχος, γιατί έχασε αυτό το μυστηριακό, το αμαρτωλό μαρτύριο που σε ξεσκίζει."