Είχα φύγει απ' τα πολλά και ζούσα μέτριες καταστάσεις, φοιτητής ακόμα προσπαθούσα να κλειδώσω σε ξένες αγκαλιές και ξένα σώματα. Ζούσα την κάθε μέρα της ζωής μου εντελώς διαφορετικά κι ήταν αυτό που ποτέ δεν ήθελα να χάσω· την ελευθερία μου. Ξέρεις, κάποιοι άνθρωποι σαν εμάς είμαστε τόσο φοβισμένοι στο να προχωρήσουμε μια κατάσταση παρακάτω γιατί φοβούμαστε τις συνέπειες. Εκεί που δεν ξέρουμε τι κατάληξη θα έχουν όλα αυτά που ζούμε. Είμαστε αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι δε θέλουμε τα μέτρια στις ζωές μας, γιατί αυτά τα μέτρια σκοτώνουν τα συναισθήματά μας και τελικώς καταλήγουμε δυστυχισμένοι κι απογοητευμένοι απ' τον έρωτα.
Μια νύχτα όμως, καθώς έκανα μια βόλτα μετά την έντονη διαμάχη μας, σ' είχα δει να κλαις. Είχα δει όλους τους φόβους σου να τους έχεις ξορκίσει και να ξεσπάς που κάποιος πλήγωσε τον εγωισμό σου· πλήγωσε εσένα. Όσο ήμασταν μαζί προσπαθούσες καθημερινά να μου αποδεικνύεις πόσο ισχυρός χαρακτήρας είσαι και πως δεν σε λυγίζουν τα δύσκολα. Μου είχες πει ότι ποτέ δεν έχεις κλάψει στη ζωή σου για τ' ασήμαντα και πως οι άνθρωποι δεν είναι αναγκαίο να λυγίζουν αλλά θα πρέπει να είναι δυνατοί. Οι χαρακτήρες μάτια μου φτιάχνονται απ' την αγάπη και τα λάθη. Κι όχι με δάκρυα. Γίνονται σκληροί αλλά δοτικοί κι ο πόνος είναι κάτι που μας κάνει πιο δυνατούς σαν ανθρώπους. Όσοι έχουν πονέσει αρκετά στη ζωή τους δεν είχαν βουβό πόνο ποτέ.
Μερικοί χαρακτήρες είναι από ατσάλι. Κάποιοι καταφέρνουν να σωθούν απ' την παραζάλη ενός δυνατού έρωτα και κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι πενθούν τον λάθος άνθρωπο που αγάπησαν και κάποιοι άλλοι όχι. Είναι όλα εκείνα τα συναισθήματα που φέρνουν δάκρυα στα μάτια και στην ψυχή κι όσο κι αν δεν τα παραδεχόμαστε τα δάκρυα απαλύνουν τον πόνο. Είναι η εξιλέωση μας κι η εκδήλωση όλων των ψυχικών συναισθημάτων που έχουμε. Τα δάκρυα έρχονται στη ζωή μας όταν νιώθουμε αδικημένοι, αβοήθητοι, θυμωμένοι· όταν πονάμε και ξεπερνάμε τις δυνάμεις μας. Όλα αυτά στα είχα πει ένα πρωί, εκεί που βολτάραμε μ' έναν καφέ στο αριστερό μας χέρι και το δεξί μου χέρι πιασμένο με το δικό σου στις ανέμελες στιγμές μας.
Οι στιγμές αυτές ήταν ιδιαίτερες· οι εντάσεις μας, μετρημένες. Τα βράδια μας ακολουθούσαν το ρυθμό της μουσικής όταν καθόμασταν σε κάποιο μπαράκι για να πιούμε το ποτό μας κι η νύχτα ήταν μονάχα δική μας. Η ευτυχία μας άλλωστε ήταν κάτι που υπήρχε ανάμεσα σ' εμάς τους δύο και δεν ήξεραν οι άλλοι.
Κι ένα βράδυ μακριά απ' τον κόσμο και τα φώτα που σ' είχα συνηθίσει, εσύ, σε μια σκοτεινή γωνιά ξορκισμένη απ' τους φόβους σου για το σκοτάδι, κλεισμένη στη μοναξιά σου -που τώρα φαινόταν να σε στοιχειώνει όλο και περισσότερο- και με τα μαλλιά σου ξέπλεκα μ' ένα φθαρμένο τζιν· κουλουριασμένη. Εκείνη η εικόνα σου ήταν που έκανε την καρδιά μου να πονέσει τόσο πολύ, που, ένα τσίμπημα και ρίγος διαπέρασε σαν ηλεκτροπληξία το κορμί μου που αναρωτιόμουν πώς άφησα να συμβεί αυτό.
Πώς άφησα ένα πλάσμα σαν κι εσένα να κάνει κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ σ' όλη του τη μέχρι τώρα ζωή. Ήμουν πλέον βέβαιος για την αγάπη που πήρα από σένα γιατί κάποτε θυμάμαι, μου είχες πει ότι «Αν κλάψω ποτέ στη ζωή μου, θα κλάψω για μια μεγάλη αγάπη κι έναν άνθρωπο που ερωτεύτηκα κι αγάπησα πολύ».
Εκείνη τη νύχτα, ήρθα κοντά σου, σε πήρα αγκαλιά και πήγαμε πίσω στο σπίτι μας. Άνοιξα το ραδιόφωνο θυμάμαι κι έπαιζε ένα τραγούδι του Θηβαίου. Το επόμενο πρωί μας βρήκε αγκαλιά, ξορκισμένους και τους δύο απ' τους φόβους μας για το σκοτάδι και τα δάκρυα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου