● 50.000 συνολικές επισκέψεις! Thank you! ● Νέο κείμενο: " Μια απ' τα ίδια ήσουν κι εσύ " Διάβασε το κείμενο τώρα! ● Για να μη χάνεις ανάρτηση, κάνε subscribe! ● Η δημοσκόπηση του μήνα: Έχετε ζήσει τον παράνομο έρωτα; - Ναι, και πόνεσε πολύ στο τέλος 50% - Όχι, και εύχομαι να μη μου συμβεί ποτέ 37% - Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι 12%

Για να σε συναντήσω


Είναι μεσημέρι, ίσως να έχει περάσει και η ώρα μιας και ο ήλιος κοντεύει στη δύση του και εσείς παράλληλα ο ένας δίπλα στον άλλον χαμένοι σε κύκλους και σκέψεις του μυαλού, σε μονοπάτια διάσπαρτα, περιμένετε. Ο χρόνος περνάει και τα λεπτά λιγοστεύουν, τα βλέμματα σας συναντούνται έτσι, τυχαία σαν ένας αέρας που φύσηξε το αεράκι της θάλασσας και δημιούργησε το κύμα. 

Η παλίρροια συναντά τη τρικυμία. Το πόδι σου χτυπά με ρυθμό το πλακάκι όπου η ανυπομονησία γίνεται πράξη σωτήρια και μοιραία. Για λίγο κάθεσαι σκεπτικός, οι σκέψεις του μυαλού σου παρεμποδίζουν τα θέλω σου. Μέσα από το φθαρμένο μπλουτζιν σου, φαίνεται η συσκευή του κινητού σου να αναβοσβήνει τόσο μανιασμένα από μηνύματα που έλαβες στο Μessenger, στο Ιnstagram στο Facebook, από τους εικονικούς σου φίλους. 

Και ξαφνικά το βλέμμα σου στην απέναντι όχθη σε ένα σταθμό τρένου, ένα λιμάνι ή ένα αεροδρόμιο ή ένα καφέ, καρφώνεται τόσο έντονα και μοιραία πάνω της. Χαζεύεις τα μηνύματα σου, βλέπεις τις ειδοποιήσεις σου, τσεκάρεις με την άκρη του ματιού σου, και αυτή κάνει ακριβώς το ίδιο με σένα. 

Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, κατεβάζεις το βλέμμα και κοκκινίζεις από ντροπή, γιατί φοβάσαι μήπως κατάφερε να ακούσει τους έντονους παλμούς της καρδιάς σου. Μα νιώθει το ίδιο, σαν εσένα. Εκείνη σε κοιτά στα κρυφά. Σηκώνεις το κεφάλι και τη πιάνεις. 

Και εκείνη κοκκινίζει. Το κινητό σου αναβοσβήνει σαν μανιασμένο. Το κοιτάς, παίρνεις το ρίσκο να χαμογελάσεις θαρρετά. Και ένα παζλ από ήχους ξαφνικά φτιάχνεται στο μυαλό σου, δυσνόητοι ήχοι που δε μπορείς να καταλάβεις από που προέρχονται γιατί το βλέμμα σου έχει κολλήσει πάνω της. Ξαφνικά μια παρέα έρχεται προς το μέρος της δε προλαβαίνεις να αντιδράσεις, χάνεται μέσα στο πλήθος. Τη κοιτάς να χάνεται μέσα στο πλήθος σαν μια κουκκίδα στο χάρτη που δεν έχει τέλος, δεν έχει μέτρο και σταθμά. Γυρνάς το κεφάλι σου στο μέρος όπου καθόταν, νιώθεις την απουσία της, αυτό το κενό της απουσίας της όλο και διογκώνεται μέσα σου.

Οι φίλοι σου μιλάνε μα δε τους προσέχεις, λένε το όνομα σου αλλά εσύ δεν ακούς. Σε ένα τραπέζι παράλληλα με το δικό σου τη βλέπεις. Της χαμογελάς και αντιδρά και αυτή με τον ίδιο τρόπο, σου χαμογελά. Σηκώνεσαι αποφασιστικά. Πηγαίνεις προς το μέρος της και την ακουμπάς. Μα εκείνη λείπει. Παίρνεις στα χέρια σου την απόδειξη όπου το μελάνι έχει ξεθωριάσει από τον καφέ που έχει χυθεί. Με κόκκινο στυλό γράφει τ' όνομα της "Δέσποινα". Είσαι σίγουρος πως είναι τ' όνομα της. Χαμογελάς γιατί ξέρεις πως κάποια στιγμή θα τη συναντήσεις έστω και αν οι ζωές σας κυλούν παράλληλα.

Κάπου εκεί στο βάθος χάνεσαι και εξατμίζεσαι στο πλήθος, τη βλέπεις μια μέρα του Αυγούστου, που ο ήλιος ομορφαίνει τη πλατεία στο Μοναστηράκι, με τα μαλλιά της και τα γυαλιά ηλίου στα μάτια. Τα βλέμματα σας συναντούνται, αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά. Κάνεις ότι και εκείνη, παίρνεις καφέ, είναι ο ίδιος καφές. Στα ακουστικά από τα κινητά σας ακούτε το ίδιο τραγούδι, freddo espresso σκέτο για μένα, το βλέμμα της κολλάει πάνω σου, έρχεται προς το μέρος σου, παράλληλα με το δικό σου. Σου μιλάει. 

"Γεια σου είμαι η Δέσποινα. Νομίζω ακούμε το ίδιο τραγούδι; Suspicious Minds; Ναι κάπως έτσι μάλλον." 

"Ναι. Και πρόσεξα ότι πίνουμε και τον ίδιο καφέ. Ωωω συγγνώμη δε σου συστήθηκα, είμαι ο Ανδρέας και χάρηκα πολύ." 

"Έχεις και εσύ ποδήλατο στο κέντρο; είσαι από αυτούς που ζουν επικίνδυνα μάλλον για αυτό. Και δε φοβάσαι την αδρεναλίνη; γενικά τους ανθρώπους εδώ, οδηγούν κάπως περίεργα."

"Ξέρεις, είσαι το κορίτσι που είδα στη pub, που σου χαμογέλασα και όταν ήρθα προς το μέρος σου, θολωμένος από το πλήθος βρήκα μια απόδειξη με τ'όνομα σου. Και για να είμαι ειλικρινής ήξερα τ' όνομα σου, δηλαδή το φανταζόμουν."

"Μήπως είμαι και η γυναίκα της ζωής σου; 

"Μήπως; ή ένας μεγάλος έρωτας; αποκρίθηκα. 

Και έμελλε να είναι ένας από τους μεγάλους έρωτες της ζωής μου. Έτσι ξαφνικά και παράλληλα

Και το ερώτημα που πάντα θα με βασανίζει, είναι όχι τόσο ότι ζούμε παράλληλες ζωές και κάνουμε πράγματα που κάνουν και οι άλλοι αλλά είμαστε άνθρωποι φωτοτυπίες ή απλά υπάρχουν αυτές οι διαβολικές συμπτώσεις που αλλάζουν τα θέλω όλων μας και γίνονται ο πυρήνας της καρδιάς μας;


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου