Σε ψάχνω...

Μια κανονική Δευτέρα. Κρύβει μέσα της μια μελαγχολία για τα πάθη, τα λάθη και τα όσα εναντιωθήκαμε και δε μπορέσαμε να εξωτερικεύσουμε. Έχει πανσέληνο, δεν είμαι από τους ρομαντικούς. Είμαι από εκείνους τους τρελούς όμως, που θα θυσίαζαν ένα βράδυ για να δουν τη πανσέληνο στην άκρη του κόσμου. 

Ένα Cancun θα ηταν ιδανικό. Είναι και το ταξίδι των ονείρων μου. Είναι ένα ταξίδι που θέλω να κάνω, ίσως για να φύγει αυτό το απωθημένο. Να συλλέγεις στιγμές, όχι υλικά αγαθά. Μου το λέει και ο φίλος μου ο Σάκης, άλλωστε αυτό μετράει στη ζωή, να συλλέγεις στιγμές με όποιο κόστος.

Είναι καλοκαίρι, είναι ένα όμορφο καλοκαίρι και κάπου στο βάθος ακούγεται το "Kookoobadi" της Μαριεττας Φαφουτη, αυτό το κομμάτι που με κάνει να ξεχνάω όλα όσα ταλαιπωρούν τη ψυχή μου, πανσέληνος και δεν εχω καθόλου το μουντ μιας κατάθλιψης. 

Μπορεί η ζωή να μη τα έφερε να είμαι με τον άνθρωπο που ξέρω και είμαι σίγουρος ότι με θέλει και εκείνη. Άλλωστε ξέρω πως αν τύχει και διαβάσεις όλα αυτά που γράφω κατά καιρούς εδώ θα εκπλαγείς και εσύ με το πόσα θέλω να σου πω και δεν υπάρχουν λόγια. Ξέρεις η ζωή μας είναι σαν καράβια μπαλωμένα σε γαλάζιο χαρτί. Κυνηγάμε όλες τις στιγμές που θέλουμε να ζήσουμε και βυθιζόμαστε σε μια δίνη που δε ξέρουμε που  θα μας βγάλει τελικά.

Θυμάμαι τον ήλιο θα φέρω, και τ' άστρα στη γη, έτσι ήρθες σαν όνειρο, σαν να 'σουν γιορτή. Δε με πειράζει που δεν είσαι πια εδω, που δε μετράμε τα αστέρια μαζι, που δε σχεδιάζουμε τα ταξίδια μας. Που δε φωτογραφίζουμε τις στιγμές μας, που δε μπορώ να σου πω το πόσο με πονάει να χαμογελάω και να μη το νιώθω. Και απόψε λείπεις. 

~ I'm not perfect but I'm limited Edition ~ 🦁

* Για την δημιουργία της ανάρτησης ευχαριστώ τη φίλη Αναστασία που μου θυμίζει, πως είναι να είσαι ο ευατός σου *