● 50.000 συνολικές επισκέψεις! Thank you! ● Νέο κείμενο: " Μια απ' τα ίδια ήσουν κι εσύ " Διάβασε το κείμενο τώρα! ● Για να μη χάνεις ανάρτηση, κάνε subscribe! ● Η δημοσκόπηση του μήνα: Έχετε ζήσει τον παράνομο έρωτα; - Ναι, και πόνεσε πολύ στο τέλος 50% - Όχι, και εύχομαι να μη μου συμβεί ποτέ 37% - Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι 12%

Όταν η λογική απέχει από το συναίσθημα


"Χρησιμοποιώ τη λογική για να ζήσω το συναίσθημα. Η ευχάριστη ένταση της ζωής είναι το συναίσθημα. Η λογική είναι απλώς απαραίτητη για να το δημιουργήσουμε " έχει γράψει ο Δημήτρης Μπουραντας στο βιβλίο του "όλα σου τα έμαθα μα ξέχασα μια λέξη".


Το μυαλό μας είναι η μεγαλύτερη φυλακή μας. Ένα πρωινό γνώρισα εσένα. Έτσι από το πουθενά. Εμφανίστηκες μπροστά μου στην αρχική μου, σαν όαση σε μια εποχή που ήταν ιδιαίτερα δύσκολη και επίπονη για μένα. Ξεκινήσαμε να μιλάμε. Μιλούσαμε ακατάπαυστα σε προσωπικά μηνύματα και όχι μόνο. Θυμάμαι ανταλλάξαμε πολλές φωτογραφίες και ίσως η μόνη ανάμνηση που έχω από σένα να είναι αυτή. 

Πριν γνωρίσω εσένα δεν με έκαιγαν και πολλά πράγματα και δεν ήθελα και να τα αντιμετωπίσω κιόλας. Είχα αφοσιωθεί στη καριέρα μου. Μια καριέρα που μόλις είχε ξεκινήσει. Μαζί σου έμαθα να βάζω στόχους, να παλεύω για αυτά που θέλω, ίσως ακουστεί κοινότυπο αλλά οι στόχοι αυτοί πριν σε γνωρίσω δεν υπήρχαν, είχα σχέση που πάω να μπλέξω έλεγα στον εαυτό μου και γιατί να πληγώσω έναν άνθρωπο που δε το αξίζει; όμως μεγάλωσε το χαμόγελο μου, ξεκίνησα όλα αυτά που είχα αφήσει στο πάγο και κάθε μέρα μου ήταν γιορτή. 


Πάλευα κάθε βράδυ ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα κάθε φορά που σε καληνυχτουσα ενώ κοιμόταν άλλο σώμα δίπλα μου κάποιες φορές. Τη μοναξιά που ένιωσα ποτέ δε θα τη καταλάβεις. Δε το ξέρεις και δε θα τη νιώσεις ποτέ. Ήθελα να πάρω ένα αεροπλάνο να έρθω να σε βρω, να σου πω όσα αισθάνομαι και μετά να έφευγα. Πάλεψα πολύ. Και το παλεύω ακόμα.

Προσπάθησα να κόψω τις εμφανίσεις μου στα σοσιαλ μύδια όπως τα λέω έτσι για να μη βλέπω πόσο καλά περνάς, συνεχίζεις τη ζωή σου χωρίς εμένα. Ένα πυροτέχνημα ήσουν και έσκασες τη πιο δύσκολη στιγμή. Και με τσάκισες. Όμως μου έμαθες πως είναι να χαμογελάς και να το βλέπεις μόνο εσύ. Ήσουν η μέρα μου, το Καληνύχτα μου κάτι που για να είναι ειλικρινής δε ζήτησα ποτέ. Σε αγάπησα, και σε αγαπώ. 

Και να σου πω κάτι; αν γυρνούσα το χρόνο πίσω σε εμάς θα τα είχα κάνει όλα αλλιώς. Με εκδικείσαι. Έρχεσαι στον ύπνο μου μέρες τώρα. Τι ζητάς; ότι ήταν να πάρεις το πήρες. Ευτυχώς με βοήθησε ένας άνθρωπος σε όλο αυτό. Που αν και με ξέρει λίγο, κατάλαβε πόσο μου στοίχισε όλο αυτό. Αν ακολουθούσα τη καρδιά μου, τώρα θα ήμουν μαζί σου. Αν ακολουθούσες τη καρδιά σου, τώρα θα κοιμόμασταν μαζί. Αλλά τελικά σε αυτή τη μάχη ο νικητής είναι η λογική. 

Γιατί "σκεφτόμασταν" λογικά. Τις συνέπειες. Όλα. Κάπως έτσι λένε κι οι φίλοι μου πως λογική και συναίσθημα δεν συμβαδίζουν, αλλά εγώ δεν βρίσκω τίποτα πιο λογικό από το ν’ ακολουθεί κάποιος αυτό που κάνει την καρδιά του να χτυπά πιο γρήγορα. Και αυτό ήσουν εσύ. Έκανες τη καρδιά μου να πεταρίζει. Μα τώρα όμως είναι αλλιώς. Έχω αφήσει τα πάντα. Το τουιτερ που σε γνώρισα έχει γίνει το μεγαλύτερο βασανιστήριο. Θα μου πεις υπάρχει και το μιουτ. Γιατί να σου το κάνω αυτό; 


Να αγαπάς τον άλλο με όλο σου το είναι αλλά να μη μπορείς να τον κάνεις να το δει και να το αισθανθεί. Πόσο άδικο είναι αυτό;




Σχόλια