Ακόμα θυμάμαι την εποχή που είχα την τύχη να εργαστώ ως δημοσιογράφος στις κτιριακές εγκαταστάσεις της Μεσογείων. Η μετεγγραφή μου ως δημοσιογράφος στην οικογένεια του MEGA έμελλε να είναι απ' τις πιο όμορφες συνεργασίες που έκανα ποτέ. Το MEGA δεν είχε ανταγωνισμό και για την ακρίβεια δεν μπορούσε να το ανταγωνιστεί κανείς. Είχε πάντα τις μεγαλύτερες παραγωγές αλλά και εκπομπές που επιφύλασσαν στο κοινό μόνο τα καλύτερα.
Το MEGA ήταν σχολείο και κάτι παραπάνω από έναν σταθμό. Ήταν μια οικογένεια. Όλοι όσοι εργάστηκαν εκεί μέχρι και την τελευταία στιγμή που έπεσε το μαύρο ήταν σαν να δέχτηκαν μια δολοφονία εν ψυχρώ. Κι έτσι ήταν, γιατί το κανάλι αυτό δε το σκότωσαν. Το δολοφόνησαν κι όλοι μπορούμε να καταλάβουμε ποια ήταν τα κίνητρα. Η ιστορία όμως και πάλι θα γράψει πως το Μεγάλο Κανάλι ήταν το πρώτο κανάλι στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης κι αυτό δεν θ' αλλάξει ποτέ.
Στις αρχές Οκτωβρίου το ΣτΕ απέρριψε τις αιτήσεις καναλιού κι εργαζομένων έστω και την ύστατη στιγμή να σταθεί όρθιο κι έτσι στις 5 Οκτωβρίου εκδόθηκε η σχετική απόφαση για την διακοπή του σήματος στα επίγεια μέσα. Κι έτσι κι έγινε λοιπόν, αφού τα ξημερώματα της Κυριακής της εθνικής μας εορτής η DIGEA διέκοψε το σήμα μια για πάντα κι ένα μαύρο πανί σκέπασε τις οθόνες μας και την καρδιά μας. Το κλείσιμο του MEGA πονάει όλους μας. Όχι μόνο τους δημοσιογράφους, τεχνικούς και συντηρητές, αλλά όλους μας που το είχαμε για συντροφιά όλα αυτά τα χρόνια. Το χρονόμετρο που μπήκε στην δεξιά πλευρά της τηλεόρασης προοικονομούσε το άδοξο τέλος μιας προσπάθειας που κράτησε αρκετά χρόνια αλλά δεν μπόρεσε ν' αντέξει στα δύσκολα.
Δεν θα πω αντίο στο κανάλι που έχω περάσει όμορφες στιγμές χαράς κι εργασίας. Θα πω «εις το επανιδείν» γιατί οι μεγάλες αγάπες στο πέρασμα του χρόνου συναντιούνται ξανά και ξανά. Κι αυτό ήταν το MEGA, μια από τις μεγάλες μου αγάπες τόσο σαν τηλεθεατής όσο και σαν δημοσιογράφος.
